Mavi Kelebek ...

Hani hep özlediklerimiz...


Hani hep özlerizya bir şeyleri...Bazen hiç olmayan birşeyi,bazende geride bırakıp gittiklerimizi...


Bu aralar duygu yoğunluğum üst seviyede...Birilerini kırıyor,birileri tarafından çabuk kırılıyorum.Bazıları haksız yere,bazılarının hakkını vererek...


Fark ettimde,ne çok büyümüşüm aslında.Aslında büyüdükçe ne çok şeyden vazgeçmişim...Vazgeçirttirilmişim...Büyüdükçe ve zaman ilerledikçe,keşke herşey küçük kalsaymış diyorum...Sevinçler ne kadar büyük oluyorsa hayatımızda,üzüntüler,acılarda bir o kadar büyük ve yaralayıcı oluyormuş...En büyük acılar,en güzel mutlulukları alıp götürüyormuş zihnimizden...


Benim dünyam aslında ailem ve sevdiklerimden oluşuyor sanırdım...Aslında hiç de öyle değilmiş.Büyüdükçe ve hayatın döngüsüne bir kez kapıldık mı,aslında hep yalnız olduğumu anlıyorum..Onlar sadece sırtımı dayayabileceğim dostum,ailem olarak kalıyorlarmış...

Şimdilerde aklımda birileri var.Birilerini çok özlüyor ve önemsiyorum...Biri sahip olduğum,diğeri ise hiç bir zaman sahip olamayacağım biri...

İnsan sahip olmadıklarını özler mi?...İnsan sahip olmadığı birini,bişeyleri sevebilir mi?..Onun için gözyaşı dökebilir mi?..Keşkeler dizebilir mi cümleleri arasına?...Hayatımdaki değerli olduğunu düşündüğüm 2 insanı özlüyorum...Birine sahibim,diğerine ise hiç ulaşamayabilirim...

Özlemekte güzelmiş,böyle duygu yoğunluğu olduğu dönemlerde özellikler..Özlenmesemde...

Yazının başlığında yazdığı gibi...

DAĞINIK...